شعر: خانۀ تو

تازه‎ترین سروده‎ام (ساعاتی پیش) یک شعر اجتماعی بود و می‎خواستم همین الآن اینجا بگذارمش؛ اما امروز هم‎زمان با سالروز تولدم (بیست و پنجِ آذرِ عزیز) ابتدا یکی از اولین سروده‎هایم برای خانمم را اینجا می‎نویسم. یادش به خیر آن اول‎ها. (یکجوری حرف می‎زنم انگار هفتاد سال از ازدواجم گذشته و نوه‎ام را به دوش گرفته‎ام!)

ای دختری که آن‎سوی دریاست خانه‎ات
در اوجِ مِه‎گرفتۀ رؤیاست خانه‎ات

تو آن‎سوی زمانی و من این‎سوی زمین
از این کرانه هیچ نه پیداست خانه‎ات

در مشتِ ساحل است اتاق حسن، ولی
چون قایقی مسافر دریاست خانه‎ات

تا که نسیمِ گیسوی تو می‎وزد در آن
باغی همیشه سبز و مصفّاست خانه‎ات

با چند آینه که تو را می‎دهد نشان
زیباست خانه‎ات... و چه زیباست خانه‎ات

چون آتشی تو در دل آن خانه روشنی
پس با وجود تو، چه شکیباست خانه‎ات

***

هرچند باشکوه و درخشان، ولی هنوز
همسایه‎ای ندارد و تنهاست خانه‎ات



دیگه از حال و هوای شعر، زمان سرایشش مشخص است و بی نیاز به درج تاریخ :)
بعد از این غزل، یک قصیدۀ 29 یا 30 بیتی هم برای خانمم نوشتم، دقیقا در همین مضمون و یک‎جورهایی بسطش. از قدیم گفته‎اند الکلام یجر الکلام. گاهی آدم یک حرف را باید چندبار در شعر بزند تا حرفش را خوب زده باشد. با اینحال فکر کنم ممدوح فوق‎الذکر این شعر اولی را بیشتر پسندید آن موقع.