پیشنهاد انیمیشن: لاکپشت قرمز | مایکل دودوک دی ویت
بهار و رمضان فصل و ماه خیلی خوبی‌اند برای تماشای «لاک پشت قرمز» (The Red Turtle) . بهار و رمضانی که هردو فرصت خلوت و خودشناسی و لطافت و طراوت و تعمق و آهستگی و رهایی‌اند.
و البته بازگشت به طبیعت و فطرت و فلسفه.
و عشق.
طبیعتا بنا به سنت این صفحه از آن انیمیشن‌های شلوغ و جینگولی و تحمیقیِ آمریکایی نیست. لاکپشت قرمز (۲۰۱۶) هم از آن‌هاست که یک شیرجه در عمق است؛ هیجان‌طلب‌ها و عامه‌پسندها و البته واقع‌گراها باید کمی حوصله کنند، اما سلیقه‌های مایل به سمبولیسم، رمانتیسیسم و عواطف درونی و عمیق انسانی راحت از این کار لذت می‌برند.
داستان از اینجا شروع می‌شود که چندسال بعد از اینکه آقای «مایکل دودوک دی ویت» کارگردان مشهور و توان‌مند هلندی برای انیمیشن پدر و دخترش برگزیدۀ جایزۀ اسکار می‌شود یک روز صبح ایمیلش را چک می‌کند و پیامی نفسش را حبس می‌کند، یک پیام کوتاه از استدیو جیبلی (جیبوری/قبله/...) که به او پیشنهاد داده بود اگر می‌خواهد انیمیشن سینمایی بسازد این استدیو (ی استاد میازاکی) از او حمایت می‌کند؛ امری که آرزوی هر انیمیشن‌ساز هنری‌ست. دودوک تا آن زمان جز انیمیشن کوتاه نساخته بود و از طرفی استدیو جیبلی هم تا آن زمان هیچ کارگردان خارجی را راه نداده بود، گرچه خواستگار زیاد داشت؛ اما اینبار برای اولین و آخرین بار کارگردانی غیر ژاپنی را به علت نوع آثارش پسندیده بود و احضار کرده بود، دودوک سریعا قبول می‌کند و نتیجه می‌شود این انیمیشن عجیب؛ چیزی بین انیمیشن اروپا و انیمیشن ژاپن، با ادای دین به هر دو سنت، یک‌جاهایی از نوع تصویرسازی یاد بلیک‌ومولتیمور و تن‌تن و کلا چهره‌پردازی اروپایی می‌افتیم و یک‌جاهایی تاثیراتی از یا ارجاعاتی به روح‌رانده‌شده و شاهزاده خانم کاگویا (دو شاهکار انیمیشن ژاپنی دو پیرمرد افسانه‌ای) را می‌بینیم.
اگر اهل انیمه و انیمیشن‌اید توصیه میکنم تماشای اولین و آخرین اثر غیرژاپنی استدیو جیبلی را در یکی از روزهای فروردین از دست ندهید. اثری نمادین که به مراتب از اثر اسکارگرفته‌اش زیباتر و جلوتر است و به همین دلیل هم اسکار نگرفته! اما یک جایزه کن را برده.
تنهایی و فکرکردن به تنهایی مانند دو اثر مهم دیگر مایکل دودوک از مضمون‌ها و فضاهای اصلی لاکپشت قرمز است و این خود جزو چیزهایی‌ست که تماشای آثار او را در بهار که فصل مرگ و زندگی‌ست لذت‌بخش‌تر می‌کند.
پن: راستی! تا یادم نرفته بگویم اشتباه من را نکنید و برای دیدنش چندین‌سال منتظر زیرنویس نمانید! فیلم به زیرنویس احتیاج ندارد و از این جهت بسیار به سینمای محض نزدیک است. البته صدا را تا آخر زیاد کنید و از موسیقی شگفتش هم لذت ببرید.
حسن صنوبری
سلام بر استاد صنوبری عزیز. چه خبر؟ بابا خیلی وقته ما یادداشت‌های شما رو نخوندیم. تلگرام و اینستا که دسترسی بهشون سخت شد، اینجوری شد. بعد از مدتها گفتم بیام ببینم تو وبلاگ چیزی نوشتین یا نه که دیدم بَه! دوباره یک انیمیشن پیشنهادی جذاب با شیوه معرفی دراماتیک مخصوص صنوبری. دانلودش کردم سر فرصت ببینم ان‌شاءالله. یه سوال: تو پیام‌رسان‌های ایرانی بخصوص ایتا کانال نمیزنین بازم تو فضای نوشته‌های رنگ وارنگ شما ذهن رو تلطیف کنیم و کیف کنیم؟