پیشنهاد فیلم: «منصور» | سیاوش سرمدی
یادی از یک قهرمان+ ستایش یک فیلم+ نکوهش یک جشنواره
یک
امروز سالروز شهادت یکی از شریفترین و توانمندترین مدیران عصر جمهوری اسلامی، یعنی «شهید منصور ستاری» است. انسانی که نبوغ مدیریتی و تعهد کاریاش از جمله دلایل مهم پیروزی ما در جنگ تحمیلی بود. اما همچنان مقایسۀ نوع مدیریت این مرد با بسیاری از مدیران این سالها سردردآور است. جدا از بحث توانمندی، یک مثال در شخصیتش: شهید ستاری وقتی در بالاترین ردههای مدیریت نظامی کشور حضور داشت (فرمانده نیروی هوایی ارتش) سر سفرۀ شام سربازهایش مینشست و به اختلاف کیفیت غذایش با سربازان اعتراض میکرد، حال آنکه الآن میبینیم گاهی یک جوجهمدیر حوزۀ فرهنگ در یک جمع محدود سی نفره نظام طبقاتی درست میکند، صبحانۀ ۱۰هزارتومانی کارمندان را لغو میکند و سفرۀ صبحانۀ مدیران را شاهانهتر میاندازد؛ و جالب که هیچ انسان مدعی شعور (و مذهب و عدالتخواهی و...) هم به او اعتراض نمیکند!
نه از جهت ظلم!
از این جهت که ما از صفر شروع نکردیم برادر!
از ستاری شروع کردیم!
دو
حدودا ۳۰سال پس از شهادت مشکوک ستاری، فیلمی بر اساس بخشی از زندگی او با نام منصور ساخته شد. من با ترس و لرز رفتم به دیدنش؛ ولی واقعا واقعا فیلم خوبی بود. خوشحال و خوبحالم از دیدنش. نه که ناپختگی و ایراد و اشکال نداشت، داشت ولی بسیار کم؛ داشت ولی وقتی با مجموعه فیلمهای سالهای اخیر، بهویژه در حوزۀ سینمای انقلاب (کارهای حوزه هنری، اوج و دیگر تهیهکنندگان انقلابی) مقایسهاش میکنیم چند سروگردن بالاتر بود در همهچیز. چه ساخت و پرداخت، چه معنا و محتوا و چه ایده و زاویهدید.
منصور یک سینمایی بیاداواطوار است. بیادعا و دوستداشتنی. نمیخواهد همۀ مشکلات جهان را در یک قصه حل کند؛ و نه همۀ مشکلات انقلاب یا ایران را، نمیخواهد پوشش یک جناح سیاسی باشد؛ نمیخواهد بگوید: من فیلم شاخ روزگارم، صدای اعتراض زمانهام، حاتمیکیای دهه نودم و... نه، برعکس بیشتر مدعیان این عرصه جزو زمرۀ «یریدون علوا فیالارض» نیست. میخواهد یک قصه -تازه بخشی از یک قصه- را برای ما تعریف کند؛ قصهای که راستِ راست است. خیالی نیست، اقتباسی نیست، سیاسی نیست. یک برش از تاریخ این سرزمین مظلوم است. به همین خاطر هم هست که بیشتر بینندگانش دوستش داشتند. اثر به عنوان فیلم اول یک کارگردان فوقالعاده است؛ پس: دم شما گرم آقای سیاوش سرمدی (اصل ارزشمندی اینکه کارگردان به جای یک قصۀ تخیلی سراغ یک قهرمان واقعی رفته بماند، بازی فوقالعادۀ «محسن قصابیان» بماند و...)
سه
اما جشنواره فجر با این فیلم چه کرد؟
نمیدانم چه عبارتی را انتخاب کنم که به مدیران و داوران «سیونهمین جشنواره فیلم فجر» توهین نکرده باشم و از طرفی از پس توصیف ماجرا برآیم. پیادهبودن، بیسوادبودن و ناعادلانهبودن جشنواره سیونهم را لازم نیست در این ببینیم که هیچ جایزهای به منصور نداد. در این ببینیم که به چه فیلمهایی جایزه داد. جشنواره سیونهم بیشترین جوایز و نامزدیها (۵جایزه ۱۴نامزدی) را به پای فیلم خجالتآورِ «بیهمهچیز» ریخت، حتی جایزۀ فیلمنامه را به فیلمی داد که انبوهی سکانس دزدی دارد! (جدا از بحث اقتباسش) یعنی داوران این جشنواره با فرض سلامت و شرافت شخصیتی، آنقدر بیسواد و فیلمنادیده هستند که متوجه نشدهاند اثری را برگزیدهاند و روی سرشان حلواحلواکردهاند که متکی به سرقت از فیلمهای خارجی است! حالا جدا از مهوعبودن و دروغآمیزبودن محتوای فیلم که بحث خودش را دارد. کلا انگار قاعده سینمای ایران این شده: فیلمی علیه مردم ایران بساز تا آنگاه روشنفکران، رسانهداران، داوران و مدیران سینمایی همین مملکت بر تو سجده کنند! مثل جشنواره پارسال (زینرو اگر جشنواره سیونه را جشنوارهای بیهمهچیز بنامیم پربیراه نگفتهایم، توهین هم نکردهایم!).
از طرفی برای اینکه دهان حکومت را هم ببندند؛ جوایز بعدی را تقدیم به یک فیلم انقلابی بسیار ضعیف یعنی «یدو» کردهاند. یدو را آقای «مهدی جعفری» ساخته، کارگردان همان فیلم عزیز و ارزشمند «۲۳نفر» که در همین صفحه آن را بسیار ستودهام. اما خب یدو یک فیلم ضعیف و کند و کسلکننده است که بیشتر به یک تلهفیلم ناموفق میماند تا یک سینماییِ برگزیدۀ جشنواره، با قصه و حالوهوایی که مشابهش را هم بارها ساختهاند. اما داوران محترم به جای فیلمهای جدی با دادن جایزه به یدو به راحتی حواس فلان مسئول یا منتقد انقلابی را {که فرق دوغ و دوشاب را در سینما نمیفهمد} از اصل ماجرا پرت میکنند.
این ناداوریها و بازیهای شیادانه را متاسفانه بارها در داوریهای مختلف جشنواره فجر دیدهایم، یک موردش هم جشنواره سیوششم بود که شرحش را ذیل ریویویی بر فیلم «تنگه ابوقریب» نوشتهام ... کاش دستکم کمی وجدان داشتند حضرات ...
به قول حافظ: «بیا کاین داوریها را به پیش داور اندازیم»
خلاصه که:
در سالروز شهادت غریبانۀ شهید مظلوم ستاری، فیلم مظلوم منصور را ببینید!