اینجا فعلاً چندتا از شعرهایم که از به رنگ آسمان پاک شدهاند را میگذارم. به مرور.
غزلها و قصیدهها
میانگین
نه در دوستیشان صداقت
نه در دشمنیشان صراحت
نه در کفر، خصمِ جماعت
نه در دین، مطیعِ ولایت
میانمایگان مردُمانند
گریزان ز شور و شرافت
نمودارِ دورِ تباهی
میانگینِ کفر و دیانت
تهی زندگیشان ز معنا
پُر اما ز تصویر و صورت
مبرّا ز هرگونه رنجی
منزّه ز هرگون شجاعت
مپرسید از این بیوفایان
کجا رفت رسمِ رفاقت؟
مجویید از این نارفیقان
سداد و صلاح و سلامت
به اندیشهشان، مرگ = پایان
به قاموسشان، دین = جماعت
تو را کی شود یار آن کو
نکرده خدا را عبادت؟
سراسر نفاق و دورویی
سراپا دروغ و رذالت
حنا دستشان؛ چون شود خون-
دل پاکِ اهلِ کرامت
گدا چشمشان، همچو کاسه
به دستانِ اهلِ سخاوت
حریصند هر ساعت و روز
حسودند هر روز و ساعت
خدا گر تو را نعمتی داد
به جان میرسند از حسادت
گر از چشمِ سلطان بیافتی
تو را لَتزنان با خباثت
وگر دولتی شد نصیبت
تو را بندگان تا قیامت
نبرد تو را چشم در چشم
ندارند هرگز جسارت،
به میدان چو افتادی از پای
میآیند آنگه سراغت
...
رَواتر ز گرگ بیابان
بُوَد کشتنِ این جماعت!
حال نو
حالِ حسن امسال خوشحال است
خوشحال نه، که احسنالحال است
هرچیز رنگِ دیگری دارد
امسال بیشک بهترین سال است
آبادتر، نقاشیِ صحرا
هم شادتر، آهنگِ قوّال است
هم، فکر از اوراق، آزاد است
هم، ذهن در اعماق، سیّال است
من خوب میفهمم که این دنیا
چیزی شبیهِ تاسِ رمّال است
یا نه، از این هم هست آسانتر:
چون قصههای پیرِ نقّال است
گاهی سیهبخت است سهرابش
گاهی شغادش هم خوشاقبال است
دنیاست این، اما دلِ رستم
همواره پیروز است و خوشحال است
حالِ حسن هم چون دلِ رستم
شادان، همیشه، در همه حال است
بالشت او از بالِ سیمرغ است
بختش به رنگِ گیسوی زال است
شادم _ولو اندوه انبوه است_
شادم _وگر قسمت به مثقال است*_
_در چاه اگر_ «شاد» از غم آزاد است
«اندوهگین» _گر شاه_ در چال است
برگِ بهاری بر سر شاخه
برگِ خزان همواره پامال است
حالِ حسن امسال عادی نیست
حالی ورای جمله احوال است
قولی ورای جمله اقوال است
شِکلی ورای جمله اَشکال است
این چشمها، بارِ دگر، جادو
این دستها، بارِ دگر، بال است
من در مقامِ تازهای هستم
امسال حالم بهترین حال است
*شاید اشاره یا کنایهای به آن غزلِ بسیار زیبای برادر امید مهدینژاد:
«قسمت به مثقال است، حسرت به خروار است...»
یک یادگاری از پاییز
بنا بر این بود که به احترامِ پاییزِ آیندگان، اصلا سراغِ پاییز گذشتگان نرویم. لکن جلوی درِ سینما جمعی از پیرمردها باز خاطراتی از پاییزِ گذشته گفتند و و لجم را درآوردند. اینجانب هم بهشان گفتم شعر دیگری نیز برای پاییز (به معنای «فصل مدرسه» البته) دارم و این یکی مختص خودمان (که مدرسهمان تمام شده) است. خلاصه با پیرمردها قرار گذاشتم این یکی را هم بنویسم اینجا.
قدهای کوتاه و صفهای طولانی
یک یادگاری از نظمِ رضاخانی
انگار با خطکش کوتاهمان کردند
انگار ناظمها بودند سلمانی
هم ساعتِ تفریح، بودیم سرگردان
هم در کلاسِ درس، بودیم زندانی
بغضِ عدالت را خوردیم با تلخی
فریاد را در دل کردیم زندانی
هم بیطراوت، رنگ: خاکستری، طوسی
هم بیصدا، خنده: آرام، پنهانی
گاهی رفیقم بود تصویرِ روی جلد
گاهی پناهم بود دیوارِ سیمانی
{آموزگار خوب هم بود اما کم
چون شعلهای کوچک در شامِ ظلمانی}
آموزگاری هم _هرچند با تسبیح_
میخواند در گوشم آیاتِ شیطانی
این را معلم گفت که: غرب باهوش است
اما عقبمانده است انسانِ ایرانی
هم ذوق، بی ارزش؛ هم شوق، مصنوعی
هم ظهر، پاییزی؛ هم شب، زمستانی
خلاقیتهای سرخورده و متروک
انسانیتهای بیمار و حیوانی
تنبیهِ ناظم بود آسان و شد دشوار
وقتی خیانت کرد یارِ دبستانی
وادار شد شاید... شاید طمع هم داشت...
بخشیدمش اما یک روز بارانی
***
با مرکبِ لرزان بر صفحه‌ی تردید
میشد نوشت آیا مشقِ مسلمانی؟
بر این باورم که ستم پهلوی خیلی بیشتر از آن بوده که فقط به دورهی خودشان محدود شود. بنیانِ بسیاری از ستمها، بدبختیها، عقبماندگیها، تحقیرها و جهالتها در آن دوره گذاشته شد. قطعا مدارسِ دهه هشتاد و نود تفاوت عمدهای با مدارس دهه شصت و هفتاد دارند؛ خدا را شکر (و انشاالله!). در بسیاری از مدارس دهه شصت و هفتاد هنوز روحِ پهلوی حاکم بود. هنوز ترساندن و تحقیر جزو اصلیترین متون آموزشی بود. هنوز در بسیاری از مدارس ناظم رضاخان بود و معلم مثل محمدرضا پهلوی مرعوبِ غرب و سرودهخوانِ انفعال. ناخودآگاه بچهها را با سر و صورتِ مومن ولی دلِ کافر بار میآوردند. البته الآن که فکرش را می‌کنم از دهه هشتاد هم من خاطرات اینطوری دارم! (هرچند مدارس ما واقعا مدارس هیئتی و مهربانی بودند)
بهاریه با تخلص به نام ذوالفقار عسگریپور
سرود بهار و نسیم دوتار
همین بس مرا از زمین یادگار
همین بس مرا از زمین یادگار
اگر سوی گردون شوم رهسپار
مقیم همین چار فصلم مدام:
خزان و بهار و خزان و بهار
در این چار فصل است دائم مرا:
وصال و فراق و قرار و مدار
به پاییز خون جگر میخورم
بهاران خورم خون ز لعل نگار
به پاییز اگر جور گردون کشم
بهاران کشم نعرۀ شاهوار
_یکی یاد را رهزنی می‌کند
یکی یار را میرساند به یار_
بهار آمد و سربرآورد گل
خزان رفت و غم دفن شد در مزار
بزن زخمهای بر گلوی دوتار
بزن نالهای از دل داغدار
بزن تا که جان را مصفّا کنیم
بزن تا که دل را کنیم آبیار
شد این شام بی روی ماهم به سر
شد این عمر در خانۀ انتظار
شد آنکه نباشد مرا شور عشق
شد آنکه نباشد مرا حال کار
بزن چنگ بر گیسوی روز و شب
«سر فتنه دارد اگر روزگار»
بزن زخمه بر تارهای گلو
بزن زخم بر چهرۀ شامِ تار
هوادارِ کفرند «یأس» و «سکوت»
بزن بر صفِ کافران، ذوالفقار!
بزن تیغ در معرکهی نام و ننگ
بگو یاعلی در دل کارزار
دوتار تو چون تیغ مولاعلیست
بزن ذوالفقارا! بزن ذوالفقار
روضۀ حضرت علی
ای به خون خفته ولی عازمِ دیدار علی
مستِ هشیار علی، خفتهی بیدار علی
شاهِ خوبان بگشا پلک و دگرباره بیا
از پس ابر برون، ماهِ شبِ تار، علی
ماهتابی تو ولی مثل غروبِ خورشید
شده از خونِ شفق موی تو سرشار، علی
آفتابی تو که با هرنفسِ تازه، رُخَت
زردتر می‌شود از زردیِ دستار، علی
به فقیران و یتیمان و اسیران سوگند
بگذر از خیر سفر، دست نگهدار، علی
بگذر از خیر سفر، دست نگهدار، علی
ای به خون خفته ولی عازمِ دیدار علی
این دوبیت جزو شعر نبود، آقای مطیعی گفت دو بیت هم آخرش برای «گریز» اضافه کنم
چشم بگشا، حسن است این که پس از رفتن تو
زهر نوشد ز کف دشمن غدار علی
این حسین است ه بعد از تو به دست این قوم
می‌شود کشتۀ کین، تشنه و بی یار علی
انقلاب
ای به پای دگران یکسره پاسوز شده!
باز کن چشم از این خوابِ گران، روز شده
پلک بر پلک مگر دوخته‌ای، کاین گونه
غفلت از خویش، تو را عادتِ هرروز شده؟
پیله برچیده، چه کس دیده که یک پروانه
باز یک گوشه نشسته است و قفس-دوز شده؟
قصرِ اربابِ ستم؟ یا که شبستانِ حرم؟
تو سزاوارِ که‌ای، شمع شب افروز شده!؟
دل ما را بنگر، غافل از آوازه‌ی خویش
رفته در کوی خِرَد، مسئله آموز شده
***
شیشه را بشکن و بیرون بزن از گوشه‌ی تُنگ
ماهیِ قرمزِ بازیچه‌ی نوروز شده!
روز نخست فروردین ۹۳
ما سالِ گوسفندیم
در حاشیه مذاکرات ایران و یمن با آمریکا و ترکیه
هرچند شیخ ما گفت "این دست، برد برد است"
ما سالِ گوسفندیم، او گرگِ سالخورد است
باور مرا نیاید این ناگهان رفاقت
همواره شیخ، شیخ است؛ همواره لرد، لرد است
نه سبز می‌شود سرخ، نه سرخ می‌شود سبز
همواره ترک، ترک است؛ همواره کرد، کرد است
همواره اینهمانیست، «او» هیچوقت «ما» نیست
یا ما فریب خوردیم، یا او فریب خورده است
منظور شیخ تنها یک جرعه بود اما
معلوم شد از این بزم مقصودِ لرد، دُرد است
*
فرمود "دشمنی هم یک امر اعتباری است"
پس هیچکس نکشته است، پس هیچکس نمرده است
این طفلِ سربریده، قدری فقط مریض است
وآن پیرِ داغدیده، تنها کمی فسرده است
حلق برادرم را دیروز پاره میکرد
این پنجهای که امروز دست تو را فشرده است
این دزد _دزدِ دانا_ برده کلاه از ما
ای شیخ! از تو بنگر دستار را نبرده است؟
*
یا ما فریبخوردیم یا او... ولی برادر
ما سالِ گوسفندیم او گرگِ سالخورد است
در نکوهش دنیا و سرزنش هوی
در من نبود حوصله‌ی فصل دیگرش
از ابتدای قصه پریدم به آخرش
این داستان که تازه شنیدی، رفیق جان
دنیاست، با حکایتِ تلخِ مکررش
سر آن قدر بریده ز نوعِ بشر که هست
دریای خون و نیست ولی سیری آورش
با صد هزار چشم به ما می‌کند نگاه
با صد هزار مردمِ در خون شناورش
زیتون نداشت هیچ برایم شگون نداشت
سجیل بود مژده‌ی سبزِ کبوترش
گفتند که چنین و چنان بود و در جنان ...
گفتم درست، اولش این بود؛ آخرش؟
با خوب‌ها چه کرد که با ما چنان کند ؟
بر مهترش چه داد که حالا به کهترش؟
اینجا سر حسین(ع) جدا می‌شود ز تن
اینجا تن حسین(ع) جدا مانده از سرش
اینجا نگین خلقت افتاد از رکاب
بر حیدرش(ع) چه رفت که حالا به قنبرش؟
گفتند «حکمتی ست در آنها»، قبول، لیک
هیچ این زمانه حکمت هم می‌شود سرش؟
هیچ این زمانه حکم خدا می‌کند قبول؟
هیچ این زمانه روز جزا هست باورش؟
من ملعبه نمی‌شوم اینجا حماروار
در انتظار شعبده بازانِ دیگرش
چون قصه ی عروسک چوبین که با فسون
کردند از متابعت نفسِ دون، خرش
*
گفتند گنج و بود لجن، ما نخواستیم
دنیا برای چاه کنِ زودباورش
در عشق و تخلص به نام حضرت ابالفضل
یا رب! نگاه کن به دلِ عاشقِ حسن
این عشق را به عشقِ حسینی گره بزن
این طفل را به صحبت پیران پاک بر
غسلش بده به خون شهیدانِ بی کفن
مخلوط کن نشاطِ مرا با غم حسین (ع)
محشور کن حضورِ مرا با غم حسن (ع)
یارب! به خون آینه‌رویانِ کربلا
مگذار خو کنیم به زنگارِ ما و من
این جسم _این جسد_ ز چه بالید در زمین؟
این پوست _این کفن_ ز چه رویید بر بدن؟
رو بر حریمِ حضرتِ عباس می‌زنم
تا او مرا نجات دهد از جدار تن
این عشق تُحفه ای ست مصفّا از آسمان
این عشق نَفحه ای ست مبارک برای من
این عشق را به نام شما بیمه می‌کنم
ای ماهتاب هاشمی! ای آفتاب من!
ای غیرت خدا که به میدانِ کربلا
بودی نشانِ خشمِ اهورا به اهرمن
با پارساییِ تو، چه عمار و بوذر است؟
با پهلوانیِ تو، کجا زال و تهمتن؟
پیشِ رشادت تو کجا سرو؟ کو چنار؟
با عطر غربتِ تو کجا یاس و نسترن؟
خاموش مانده است در این خاک، جشنِ کاج
تا روشن است لاله‌ی عباس در چمن
عشق وطن اگرچه که زیبا و ماندنی ست
اما به قدر و جاه، کجا تو؟ کجا وطن؟
ایمان چو جان ما و وطن مثل تن، ولی
عباس لحظه ای ست فراسوی جان و تن :
وقتی رسید با لب تشنه کنار آب
لختی فرات خواست به نرمی کند سخن ...
فریاد زد که: «آب! مرا امتحان مکن!
من پور حیدرم، نه گرفتارِ خویشتن»
بی دست چون به سوی حرم می‌دوید عشق،
شد امتحان خجل ز کراماتِ مُمتَحَن
***
عباس جان! به پای دلم زائرت شدم
روی مرا کنار ضریحت زمین مزن
به خانوادههای فلسطینی
و لبنانی و عراقی و سوری و ... به همۀ خانوادههای مقاومت
۱
«سرودِ جوان»
پدربزرگ!
خوش به حالِ تو
که انگلیسها تو را زدند
با تفنگهای تازه و تمیزشانمرا ولی
برادرانِ ناتنی
با دلارهای چرک و نفتخیزشان...
با لباسهای رزمشان
برادرانِ تو به یاریِ تو آمدند
برادرانِ من ولی،
پشتِ دوربین نشستهاند،
با لباسهای زیرشان.
٢
«سرودِ باغبان»
چه عطری دارد اینجا
چه عطری دارد اینجا
همینجا کاشتم محبوبهام را
کنارش مریمم را
سپس پایینِ پاشان یاسمن را
تماشا کن هنوز این خاک تازه است
چه عطری دارد اینجا
که باور می‌کند این عطرها
بوی جنازه است؟صدا کن مادرم را
***
بگو که باغمان را پس گرفتیم
۳
«سرودِ مادر»
بعد تو چه کس مراقبِ من است؟
بعدِ تو که مثلِ سد محکمی
سبز می‌شود میانِ راهشان؟یا که سنگ میزند به عینکِ سیاهشان؟
ارثِ کیست بعد تو
تیلههات؟
تمبرهات؟
سنگهات؟
***با که حرف می‌زنم؟
از چه کس سوال می‌کنم؟
از تو که گلوت را گلوله پاره کرد؟
و دهانت از کلوخها پر است؟نه!
از تو نه
از خودم سوال می‌کنم
***
مینشینم و
سنگهات رامثلِ بذر
در کنارِ قبرِ کوچکت
چال می‌کنم
۴
«سرودِ عاشق»
حرفهای زیادی از گذشته مانده بود در دلم
بارها
تا مقابلِ درِ سفیدِ خانهتان آمدم،
در زدم،
ولی نشد.بارها
در دلِ سیاهِ شب
گم شدم.
حال
روی تل خاک
منتظر نشستهام که حرفهای ناتمام خویش را
بازگو کنمبر فرازِ این خرابهی عزیز
در کنار آن درِ سفید
آمدم که با تو گفتوگو کنمیاسمن!
من که فکر می‌کنم
روحِ تو مقابلم نشستهاست...
یا که شیشهی بلورِ عطرِ تو
در حوالیِ همین کلوخها شکستهاست
***
برخلاف دیگران
تقدیم: به «حمید حاجی میرزایی» (داستاننویسنده/نقاشِ معاصر)
تو
به جای
شِکوه از
بازیچهبودن
در میانِ
بازیِ
چرخوفلک
جای آه و ناله از این چرخهی دوز و کلک
_جای نمک_
سعی کردی
چسبِ زخمِ کوچکی باشی
روی دستِ کودکی
۱۳۹۱
کتاب
«تقدیم به آن کتابِ عزیز»
۱۳۹۱
اگر گوش دادم به آهنگِ غیر
و یا دل سپردم به آواز خویش
قرین شد زبانم
به پوچ؛
تلف شد زمانم
که هیچ
نه رازی است در صفحه‌ی کهکشان،
نه گنجی در این خاکدان
خفته است،
و گر هست،
تکرارِ آهنگِ اوست؛
همه حرف‌ها را خدا گفته است.