برای تشییع پیکر حاج آقا مرتضی

در ایام تشییع و تدفین پیکر آن پیرِ پارسا، مرحوم آیت‌الله حاج‌آقامرتضی تهرانی سرودم:

صبا چه نامه برد هان؟ -نهان- به‌زیر قبایش؟

چه نامه‎ای‌است نداند کسی، مگر که صبایش؟

چه نامه‌ای است معطر، چه نامه‌ای است مصفا

که کوچه‌هاست گلستان، به عطرش و به صفایش

نه نامه، جان من است این که می‌برند به مقصد

چه مقصدی‌است که جان جهانیان به فدایش

سحرگهان چمن از گل، و گل ز فاخته پرسید:

صبا چه نامه گرفته –نهفته- زیر قبایش؟

چه نامه‌ای که فرستنده‌اش: امیر خراسان

چه نامه‌ای‌ست که گیرنده، شاه کرب‌وبلایش^[1]

به سطرهای سپیدی، نوشته‌اند بریدی

به شرح عشق یکی از موالیان ولایش

یک از فحول سرآمد، یک از مشایخ امجد

یک از عبیدِ محمّد، و وام‌دارِ عطایش

خطاب کرد پسر را : «که آدمی‌ست همین دم»

در آن دقیقه که در باد می‌وزید عبایش

خطاب کرد پسر را : «به کربلام رسانید

اگر حسین پذیرد مرا به صحن و سرایش»^[2]

به جز حسین نمی‌خواست از خدای دو عالم

ببین تو در بر شش‌گوشه مستجاب، دعایش^[3]

که بود او؟ که ندیدیم روی خاک شبیهش

که بود او؟ که دل آسمان گرفته برایش

از این فریق جدا بود و خالی از من و ما بود

از اولیای خدا بود و رفت نزد خدایش

 

 

---

[1]  ایشان شنبه سی‌م تیام تیرماه در سفر زیارتی‌شان به مشهد مقدس از دنیا رفتند و چهارشنبه سوم مردادماه در کربلا دفن شدند

[2] عین وصیت ایشان به فرزند ارشدشان آقا عبدالعلی تهرانی است: «اگر امام حسین مرا پذیرفت پس از مرگ، در کربلا دفنم کنید»

[3]  این گزارش تصویری را ببینید