شعری برای امام جعفر صادق (علیه السلام)

نشسته بر لب ساحل، شکسته‎زورقِ عاشق:

که‎راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟

کجا حریفِ تو باشد دلِ شکستۀ قایق؟

*

نه فهمِ رنج تو آسان، نه درکِ اوج تو ممکن

زبان ناطقه الکن؛ سکوت، یک‎سره ناطق

مگر که اذنِ جنونم دهی چو «جابر جعفی»

وگرنه عقل ندارد رهی به کوی حقایق

تویی که علم یقینی، به دین اول و آخر

تویی که معنی دینی، به علم سابق و لاحق

چو طفل مکتب تو «بوحنیفه» است چه گویم

ز حلقۀ تو بجویم اگر مشایخ واثق

به حکم توست اگر زد «هشام» تیغ تکلّم

ز کیمیای تو «جابر»، حکیم گشته و حاذق

چه داشت خرقۀ «سفیان» به جز ریا -و چه عریان-؟

تو خرقه‎پوشِ خدایی نهان ز چشم خلائق

زبان گشودی و آنک شکست حقّۀ کافر

نگاه کردی و آنگه پرید رنگ منافق 

عیار عقل تو بودی به گفتگوی مکاتب

مراد علم تو بودی ز جستجوی دقائق

تویی تو چشمۀ جوشان، تویی تو بحر خروشان

شکسته‎زورقِ ساحل، منم، به سوی تو شائق

*

ز خویش می‎روم امشب به سوی غربت دریا

سیاه‎پوش عزای امام جعفر صادق

---

1. دیشب سروده شد

2. آنچه داخل گیومه آمده، اسامی تعدادی از شاگردان امام جعفر صادق (علیه السلام) است: جابر جعفی، ابوحنیفه، هشام بن حکم، جابر بن حیان و سفیان ثوری.