جای پر پروانه بر دیوار مانده

این غزل را سعی کردم به عنوان روضه و مرثیه از زبان فرزندان حضرت فاطمه زهرا (سلام‎الله علیها) بنویسم.

دست نوازش می کشد غم بر سر ما
آخر اجابت شد دعای مادر ما

سر می‎گذارم بر سر سجاده‎اش باز
یارب! چرا شد سایه‎اش کم از سر ما؟

عطرش نرفته همچنان از یادِ گلدان
یاسِ شبیهِ شاخۀ نیلوفرِ ما

هجده بهار از عمر او نگذشت و اکنون
در خاک خوابیده گلِ پیغمبرِ ما

او سایه‎سار مهر بود و آیۀ عشق
طوبای عرش و سروِ سایه‎گستر ما

*
آن روز قرآن سوخت بین رحل و کشتند
آیات حق را، بین دیوار و در ما

جای پرِ پروانه بر دیوار مانده
دیدی چه آوردی زمانه بر سرِ ما؟

کم بود آیا رفتنِ زهرا؟ خدایا!
دفنِ شبانه شد عزای دیگرِ ما

می‎گرید اینجا هرکسی، هرچند دل‎سنگ
چشمش می‎افتد تا به چشمانِ تر ما

ای کورها! دیدید بینِ خون و آتش
قربانیِ جهلِ شما شد مادرِ ما؟

باید خدا را شکر می‎کردید، کز صبر
شد بسته دستِ انتقامِ حیدرِ ما

***
فهمید می میریم، پس آغوش واکرد
یک‎بارِ دیگر در وداعِ آخر ما :

دستِ نوازش می‎کشد خود بر سرِ ما
بارِ دگر با مهربانی مادر ما ...

---

حالا که روز شهادت است یادآوری کنم: یکی از محبوب‎ترین و ماندگارترین نوحه‎ها برای حضرت زهرا نوحۀ  «سلام من به مدینه» و «مدینه شهر پیغمبر» حاج منصور ارضی است. در وبلاگ قبلی‎ام درموردش نوشته بودم که با خرابی بلاگفا از بین رفت. اما در وبلاگ پشتیبان دوباره گذاشتمش. اگر گوش ندادید حتما گوش کنید یکبار و اگر گوش دادید بازشنوی‎اش در چنین روزی کم‎ارزش نیست: «سلام من به مدینه | مدینه شهر پیغمبر»