حتی مرگ، حتی آدم
سال ۱۳۹۱ که در آذربایجان شرقی زلزله آمد، نسبت به زلزلۀ اخیر کرمانشاه ، تعداد کشته‌ها کم تر بود: ۳۰۶نفر. حال آنکه تا الآن آمار کشته‌های زلزلۀ تازه، ۴۳۰نفر است و ظاهرا رو به افزایش. با اینحال حس میکنم در آن ایام فضای رسانهای کشور بسیار عاطفیتر، انسانیتر و متاثرتر بود، برخلاف ایندفعه که فضا خیلی سیاسیتر است. اندوه کمتر است و تکهپرانی، فحاشی و جدل سیاسی بیشتر.
گویی در آن ایام بیشتر نگران وضعیت زخمیها و خانوادههای داغدار بودیم و در این ایام بیشتر درصدد یافتن نشانهای و امارهای برای محکوم کردن، مفتضح کردن و مقصر جلوهدادن حریف سیاسی در این معرکه؛ که هرچه باشد، هرچقدر هم مسئولین پیشین و کنونی ما در خدمت‌رسانی به ایرانِ بیرون از تهران ضعیف عمل کرده باشند، بالاخره یک بلای طبیعی است و دستکم الآن وقت تحلیل زیربنایی و سیاسی موضوع نیست.
می‌شود نتیجه گرفت جامعۀ ما -مخصوصا جامعۀ رسانهای ما- در سال ۹۶ نسبت به سال ۹۱ به مراتب سیاستزدهتر و غیرانسانی‌تر شده است.
بابا این‌ها که زیر آجر و تیرآهن مانده‌اند آدم‌اند، نه مفهوم!
ایشالله درست تر بشه وضح و حالمون.
کلا فرهنگ جا افتادنیه!!
چه خبر حسن آقا؟
خوبید؟
از علی میکائیلی چه خبر؟
سلام برسونید.
با ارادت!