شعر: «بهار»

نسیم و گل به آغوش و به پیوندِ تو می‌آید
بهاری هست اگر، از سمت لبخند تو می‌آید

گل سرخی اگر روییده، از خون شهیدانت
گلاب از گلشنِ خاکِ دو فرزند تو می‌آید

زمین گل می‌کند هرجا به یمن حضرت زهراست
بهار از چادر بانوی دلبند تو می‌آید

قناری سردهد آواز با شوق پسند تو
و بلبل هم به امیدِ خوشایند تو می‌آید

بسی گردید و شد نومید خاک از این خیال خام:
که شاید بار دیگر نیز مانند تو می‌آید...

به خون خویش غلطیدی که انسان زندگی یابد
که فروردین هم از آغوش اسفند تو می‌آید

زمین شد قتل‌گاه عدل، آه ای سرپناه عدل!
بگو کی عاقبت پور برومند تو می‌آید؟

***

شب قدر و شب باران، به یاد تو همه یاران
به اشک ما چقدر ای ماه! لبخند تو می‌آید

حسن صنوبری