دشواری دوست‎داشتن مردی که فقط خدا را دوست داشت

آن لحظه‎ای که ابروهایش را در آینه مرتب می‎کرد، آن شمد مربع مربع هنگام نماز، آن مجلس افطاری خاص، آن دست‎مال اشک سفید و بزرگ وقتی کوثری می‎خواند، آن توحیدیه‎های طولانی پیش از شروع مطالب سیاسی، آن چند کلمه حرف سیاسی موثر پس از یک توحیدیۀ طولانی، آن نترسیدن، آن خندیدن، آن لحظه که در پاسخ خبرنگار خارجی در هواپیمایی که ممکن بود به مقصد نرسد گفت: «هیچی»، آن لحظه که از مقابل سفیر شوروی برخاست و با او دست نداد، آن جمله کوتاه به سفیر شوروی که فکر می‎کرد موضوع همپیمانی‎ست: «به ایشان بگویید من می‎خواستم فضای بزرگتری را مقابلشان باز کنم»، آن تحقیر تاریخی و بزرگی که نسبت به آمریکا انجام داد، آن جمله «شن‎ها سرباز خدا بودند، باد مامور خدا بود»، آن خنده‎اش به ایستادن حقیرانه پهلوی در کنار کارتر، آن غیرت و اندوهش در موضوع قصاص، آن نصیحتش با چهرۀ بیمار در مراسم تنفیذ بنی‎صدر، آن چند سطر مناجات شعبانیه خواندنش که دیوارهای جماران را لرزاند: «الهی هب لی کما الانقطاع الیک...»، آن گریه‎کردن‎های با صدای بلند بسیجی‎های صاف و ساده پای منبر عرفانی و اخلاقیش، آن غرل‎های واقعا زیبا که بعد از رفتنش تازه رونمایی شد، آن پارادوکس سر به زیری و چشم‎های جاذب، آن حال که انگاری هم در میان ما بود هم در میان ما نبود و مقیم عالم دیگری بود ... بگذریم، دوست‎نداشتنش خیلی دشوار است. کار من و تو نیست. 

مهم‎ترین علامت مظلومیت امام خمینی ضعف و قصور و کوتاهی‎هاییست که به هرشکل در بزرگداشت و گرامی‎داشت او صورت می‎گیرد. چه آنکه او را بد معرفی می‎کند، چه آنکه ناقص، چه آنکه تحریف‎شده، چه آنکه بی علم و معرفت یا بی هنر و خلاقیت. امام خمینی هنوز و هنوز و هنوز مظلوم است به خاطر نادیده‎انگاری قدر و جایگاه حقیقی‎اش و عزتی که برای ایران و اسلام با خود آورد.

روی جلد نشریه‎های غربی و آمریکایی بارهاوبارها تصاویری موهن از امام با طرح‎هایی خشن یا تحقیرآمیز کار شده است. تایم فکر کنم پنج شش بار کار کرده و به جز یکی دوبار همه موهن و هولناک. اکونومیست هم که همین تازگی‎ها بود. اما اینها دردآور نیست، دشمنی دشمن طبیعی است؛ جهل دوست غیرطبیعی و رنج‎آور. همشهری جوان در شماره جدید خود با تیتر «همان خمینی» برای رهبری، طرح جلد خود را به امام اختصاص داده؛ ولی اگر کسی نمی‎گفت این مجله همشهری جوان است من فکر می‎کردم همان تایم و اکونومیست است! جالب اینکه خیلی از رسانه‎ها طرح جدید همشهری را به عنوان یک طرح زیبا و موفق و مقدس تبلیغ و ترویج کرده‎اند. طرحی که حتی اگر درست از آب در می‎آمد هم طرحی کلیشه‎ای، تکراری، ساده و غیرهنری بود. اما طرح مزبور -به احتمال زیاد ناخواسته- چهره‎ای ترسناک از امام به تصویر کشیده. حالت چشم‎ها و دهان حالتی هولناک و زشت و ... بگذریم.

از وقتی قلم به دست گرفتم، هرسال این روز را و روزهای بهمن‎ماه را در حد خودم به بزرگداشت امام و خواندن و شنیدنش اختصاص می‎دهم که همیشه حسرت درک حضورش با من است. امسال ولی شرایط انجام کار خاصی را ندارم. به چندتا از کارهای بهترک قبل لینک می‎دهم:

• 1. مردان خدا (حکایتِ رفاقتِ آقا میرزا علی اکبر معلم دامغانی و امام خمینی)
     این یادداشت و گزارش ابتدا به همین شکل در وبلاگ سابقم (به رنگ آسمان) منتشر شد. بعد از مدتی به پیشنهاد مجله پاسدار اسلام با اندکی ویرایش و تغییر (افزوده شدن و کاسته شدن چند مطلب) در آن مجله منتشر شد. سپس خبرگزاری فارس همین مطلب (ویرایش دوم) را بازنشر کرد که جزو پربازدیدترین‎های آن روز یا آن هفتۀ‎شان شد و سپس تعداد زیادی خبرگزاری با تغییر تیتر آن را کار کردند.  لینک فارس
     
     
  2. در سوگ پیر و پیشوا (آهنگ‎های خاطره‎انگیز سه خواننده سنتی در سوگ امام خمینی)
     این مطلب هم ابتدا در همان وبلاگ به رنگ آسمان منتشر شد و بازخورد خوبی هم داشت، ولی با پاک‎شدن آرشیو بلاگفا از بین رفت و مجبور شدن در وبلاگ پشتیبان بازنشرش کنم
     
     
  3. سه پنجره به «سه دیدار» نادر ابراهیمی (درباره رمانی که به زندگی امام خمینی پرداخت)
     
     
  4. دو تامل کوتاه در شعر علی معلم با موضوع امام خمینی
     1 که دیر نشئه‌ام افیون من خمینی به
     2 ای یکمین صفحه از کتاب متمم
     
     
  5. دیدن چهرۀ امام خمینی در ماه
     
     
  6. در خلوت محمد (ص)